Os Pinos. na costa verdecente ao raio transparente do prácido luar? ¿Qué din as altas copas de escuro arume arpado co seu ben compasado monótono fungar. Do teu verdor cinguido e de benignos astros confín dos verdes castros e valeroso chan, non des a esquecemento da inxuria o rudo encono; desperta do teu sono fogar de Breogán. Os bos e xenerosos a nosa voz entenden e con arroubo atenden o noso ronco son, mais sóo os iñorantes e féridos e duros, imbéciles e escuros non nos entenden, non. Os tempos son chegados dos bardos das edades que as vosas vaguedades cumprido fin terán; pois, donde quer, xigante a nosa voz pregoa a redenzón da boa nazón de Breogán. |
|
25 de abr. de 2012
OS PINOS.EDUARDO PONDAL
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
ES PEGADIZO!
ResponderEliminarMARTA 5ºA
A min pareceme moy orixinal.
ResponderEliminarPero como xa o coñecia, non me sorprendeu.
Xa me sei unha parte da canción, é moi bonita!!
ResponderEliminar